به گزارش سینماپرس؛ روزنامه کیهان در یادداشتی انتقادی درباره آنچه در جریان آئین افتتاحیه سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر گذشت؛ نوشت:
سه‌شنبه نهم بهمن، مراسم افتتاحیه جشنواره فیلم فجر در چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، با سخنرانی‌های تهمت‌آمیز علیه انقلاب و نظام اسلامی، نمایشی پیش‌پاافتاده از کارگردانی بدسابقه و تک‌خوانی زن و حریم‌شکنی‌های مختلف، برگزار شد.
در این مراسم که حتی یک جمله تحت عنوان تبریک سالگرد پیروزی انقلاب و فرارسیدن دهه فجر (که اساس برگزاری چنین جشنواره‌ای است) از زبان میزبانان و میهمان‌ها به گوش نرسید (به جز متنی که برای سخنرانی دبیر جشنواره نوشته شده بود)، از چهار نفر تجلیل به عمل آمد که سه تن آنها از عوامل سینمایی سال‌های پیش از انقلاب بودند و یک نفر هم به دلیل قانون‌شکنی‌های متعدد شخصیتی حاشیه‌ساز به حساب می‌آید. یعنی در واقع هیچ‌کدام از تقدیر شوندگان نسبتی با انقلاب اسلامی و دهه فجر انقلاب نداشتند که بعضاً هم ضد آن بودند! مانند این است که در یک مراسم گرامیداشت صلح و آبادانی از جنگ‌طلبان عالم تقدیر به عمل آید!! این درحالی بود که جا داشت به مناسبت چهلمین سال پیروزی انقلاب اسلامی، از افرادی که در ساخت آثار انقلابی در طول این سال‌ها سعی و کوشش به خرج داده بودند، تجلیل و تقدیر به عمل آید.
به هرحال یکی از تقدیرشوندگان که حدود ۳۰ سال است تقریباً در بسیاری از فیلم‌های ساخته‌شده طی این سال‌ها بازی کرده و بارها و بارها نامزد دریافت جایزه شده و چند بار هم در همین جشنواره فیلم فجر جایزه گرفته و حتی اینک نیز فرش قرمز برایش پهن کرده و از وی تجلیل به عمل می‌آوردند، گستاخانه در همین مراسم اظهار داشت که «همیشه هر جا رفتم اولین کاری که با من کردند، در طی این چهل‌ساله برایم توقف ایجاد کردند»!!
او که در سال‌های پس از انقلاب ۱۱ سریال، ۴۹ فیلم سینمایی و ۱۴ نمایش بازی کرده و ۱۶ جایزه نیز دریافت کرده است؛ این بار نیز بدون آنکه لحظه‌ای بیندیشد در کجا رشد کرده و اینک در کجا از او تجلیل می‌کنند، مدعی شد که هیچ‌گاه از طرف صاحبان مسند و قدرت حمایت نشده است.
تقدیرشونده دیگر این مراسم که برای معرفی‌اش، مدیرتولید سازمان سینمایی اشرف پهلوی در دوران شاه، به روی صحنه آمد نیز در بخشی از سخنانش ادعا کرد گویا زمانی سرود ای ایران ممنوع بوده و ایشان آن را باب کردند! و باز مدعی شد که در دورانی سازهای موسیقی در دست افراد حکم آلت قتاله را داشته است! ایشان راویان ۱۴۰۰ ساله را (روحانیت یا علماء یا…؟) مخاطب قرار داد که چگونه این اوضاع را در طی دو دهه تغییر دادند، بقیه را هم تغییر دهند!!!
اما فاجعه‌بارترین بخش مراسم افتتاحیه سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر که در واقع بایستی ویترین انقلاب و دهه فجر باشد، نمایشی کسالت‌بار و آماتوری بود که طی آن توهین‌های آشکاری به ارزش‌های انقلاب و بانیان آن و مردم صورت گرفت. نمایشی که کارگردانی آن به یک عنصر بدسابقه سپرده شده بود که بارها به اجرای نمایش‌های مغایر با ارزش‌های دینی و مردمی پرداخته بود.
اما آخرین شاهکار ایشان نمایش «پیکان جوانان» و تک‌خوانی هانا کامکار در بخش‌هایی از این تئاتر بود که باعث شد در ۱۶ دی ۱۳۹۷ با احضار به دادسرای ۲۱ ارشاد بازداشت و همان روز با تودیع قرار کفالت آزاد شود.
این نمایش آذر تا دی ۹۶ روی صحنه رفته بود. از جمله اتهامات وی در احضار اخیر (۱۶ دی ۱۳۹۷) «تبلیغ علیه نظام» بود و این بار هم نمایشی را با تک‌خوانی یک زن برای چهلمین سال پیروزی انقلاب روی صحنه فرستاد تا انتقام خود را از مسئولین امر بگیرد.
کافی است برخی از جملات، دیالوگ‌ها و مونولوگ‌های این نمایش را بازخوانی کنیم تا متوجه عمق ضدیت و برداشت‌های بیمارگونه چنین فردی از انقلاب اسلامی و مبارزات مردمی آن شویم.
او در این نمایش به تشریح ۱۰ بهمن ۱۳۵۷ (یعنی روزهای اوج نهضت و انقلاب و دو روز پیش از ورود امام به کشور) که ظاهراً روز تولد یکی از شخصیت‌های اصلی نمایش است، پرداخته و با هم‌ذات‌پنداری این شخصیت با اصل انقلاب آن را چنین توصیف می‌کند:
«…شب دهم بهمن ۱۳۵۷، همان روزی که نمایندگان مجلس (شاهنشاهی) اعلام کردند، تامین جانی ندارند (یعنی از سوی مردم و انقلابیون تهدید به مرگ شده بودند)، همان روزی که به رئیس ژاندارمری حمله شد (بی‌قانونی مردم انقلابی و تعرض به نماینده قانون!)، همان روزی که وزارت خارجه آمریکا دستور تخلیه تمام اتباع آمریکایی از ایران را صادر کرد، همان روزی که گروهی از همافران دستگیر شدند، همان روزی که روزنامه اطلاعات خبر آتش‌زدن قلعه را نوشت…»
این همه برداشت و قضاوت تولیدکننده تئاتر فوق از انقلاب اسلامی بود که در چهلمین سال پیروزی‌اش بر روی صحنه مراسم افتتاحیه جشنواره‌اش اجرا می‌کند و در واقع گستاخانه انقلاب را به محاکمه می‌کشد. در نتیجه در روایت وی از ۱۰ بهمن ۱۳۵۷ به جای ذکر ایثارها و رشادت‌ها و فداکاری‌های مردم و جنایات و سبعیت‌ها و کشتارهای مزدوران شاه، دلسوزی برای تجاوز به حقوق نمایندگان مجلس شاهی و رئیس ژاندارمری شاهنشاهی و فواحش قلعه به چشم می‌آید. در ۱۰ بهمن ۱۳۵۷ نمایش فوق، خبری از انتظار بی‌پایان مردم برای بازگشت امام در تبعیدشان نیست. خبری از مبارزات مظلومانه مردم نیست. اصلاً خبری از امام و مردم نیست.
اما نمایش یاد شده به همین جا ختم نشده و به سال‌های پس از انقلاب و دوران دفاع مقدس می‌رود که از آن دوران پرافتخار و حماسی تنها با ذکر تعداد جانبازان قطع نخاعی و شمارش دقایق تلخ تنهایی آنها یاد می‌کند!
به نظر می‌آید آنچه در مراسم افتتاحیه جشنواره فجر امسال اظهرمن‌الشمس بود، یک برنامه‌ریزی دقیق بود برای چینش همه این موارد نابهنجار بر روی صحنه‌ای که بایستی چهلمین سال پیروزی انقلاب گرامی داشته شود ولی برعکس، انقلاب و ریشه‌ها و بانیان و دستاوردهایش را به محاکمه کشیدند.
ساده‌لوحی است که تصور کنیم برنامه‌ریزان این مراسم از موضع‌گیری‌ها و محتوای سخنرانی کسی که به دروغ ۴۰ سال انقلاب را موجب توقفش دانست، بی‌اطلاع بودند و نمی‌دانستند که اگر آن کارگردان بدسابقه بخواهد درباره انقلاب نمایشی روی صحنه ببرد، چگونه ارزش‌های انقلاب را زیر علامت سؤال می‌برد.
ساده‌اندیشی است که فکر کنیم این برنامه‌ریزان به طور تصادفی افرادی را برای تجلیل در ۴۰ سالگی انقلاب برگزیدند که با ادعاهای کذب و توهمات خود و با روی صحنه آوردن مدیران عوامل تبهکار رژیم شاهنشاهی همچون اشرف پهلوی و تجلیل از فراریان از وطن، کلیت انقلاب را زیر علامت سؤال ببرند.
آیا همه اینها را که هر ذهن معمولی هم در تشخیصش تردید نمی‌کند، برای این ترتیب ندادند تا با جنجال و غوغاسالاری، فضاهای تبلیغاتی و رسانه‌ای را به سمت و سویی ببرند تا مسائل اساسی کنونی کشور مانند به بن‌بست رسیدن برجام و لابی کردن برای تصویب لوایحی همچون FATF و CFT و معیشت بحرانی امروز مردم به حاشیه برود؟
ارسال نظر